Zakon o slobodi vjeroispovijesti ugrožava samo one čiji su politički interesi upereni protiv Crne Gore, njene nezavisnosti i njene proevropske politike, poručuju iz DPS-a.

Foto: DPS

Kažu i da Zakon ugrožava jedino one koji žive u zabludi da su stekli istorijsko pravo da budu izvan pravnog poretka Crne Gore i da su njihovi interesi stariji od interesa države.

Iz DPS-a poručuju i da Zakon ugrožava one koji izvan Crne Gore ne žele dobro Crnoj Gori i koji u potpirivanju vjerskih i nacionalnih podjela vide svoje interese.

U saopštenju DPS-a se kaže i da u vrijeme Knjaževine i kasnije Kraljevine Crne Gore, Srpska pravoslavna crkva, kao pravni subjekt pod tim imenom, nije postojala.

Ne treba, kažu u DPS-u, izjednačavati pravoslavlje koje je vjekovima prisutno u Crnoj Gori s organizacijom Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori.

“Imovina koju je crkva koristila na teritoriji Crne Gore prije 1918. godine bila je vlasništvo države, što dokazuje činjenica da čak ni autokefalna Crnogorska pravoslavna crkva, koja je do 1918. godine bila korisnik te imovine, nije imala pravo da bez saglasnosti države raspolaže imovinom koju je koristila. U članu 719 Opšteg imovinskog zakonika Knjaževine Crne Gore iz 1888. godine izričito se navodi: „Nepokretna dobra pravoslavnih crkava i manastira ne mogu se nikako prodavati ili inače ustupati, bez naročita dopuštenja državne vlasti“, poručuju iz DPS-a.

Kako je opšti pravni princip, još iz rimskog prava, da vlasništva ne može biti bez prava raspolaganja, kako dodaju u DPS-u, sasvim je jasno da je država, a ne crkva u Crnoj Gori vlasnik vjerskih dobara.

“Crkva je koristila imovinu i ubirala plodove od vjerske imovine, ali je vlasnik te imovine u Knjaževini, kasnije Kraljevini Crnoj Gori nesumnjivo bila država. Ta imovina je od 1945. godine bila državna, odnosno društvena, sve do devedesetih godina prošlog vijeka, kada je bez zakonitog pravnog osnova počela da se upisuje kao svojina SPC. Uslijed takvih aktivnosti, danas u u tom dijelu u katastru imamo pravno nesređeno stanje. Tako je određena vjerska imovina upisana čak i na fizička lica, iako to u ovim slučajevima nije u skladu s pravnim poretkom Crne Gore”, poručuju iz DPS-a.

Ističu i da je gruba manipulacija tvrdnja da država ovim Zakonom iz hramova izbacuje SPC i na njeno mjesto dovodi CPC

“Dakle, ovim zakonom se ne uređuje vjerski život unutar bilo kojeg vjerskog objekta, niti se bilo ko izbacuje ili useljava u vjerske objekte”, stoji u saopštenju DPS-a.

Vlada nije prihvatila uslovljavanje SPC

Nacrt zakona je pripremljen još 2015. godine. Od tada su organizovani brojni javni skupovi o Nacrtu zakona. Sve vjerske zajednice i drugi zainteresovani subjekti komentarisali su Nacrt zakona i predstavnici Vlade su više puta imali pojedinačne konsultacije sa svim vjerskim zajednicama, navode u DPS-u.

“Prvobitni zakonski tekst je značajno izmijenjen, jer je Vlada prihvatila sve predloge vjerskih zajednica koji su bili u skladu sa međunarodnim pravom i javnim interesom. Takođe, Vlada je zatražila mišljenje Venecijanske komisije i uvrstila u Predlog zakona sve preporuke ovog stručnog tijela Savjeta Evrope”, navode u DPS-u.

Na kraju su tekst zakona prihvatile sve vjerske zajednice osim SPC, koja je kako kažu u DPS-u, odbila dijalog o sprovođenju preporuka Venecijanske komisije, uslovljavajući taj dijalog donošenjem zakona o restituciji crkvene imovine.

“Ovo bi značilo da se, prije rješavanja pravnog statusa sadašnje imovine koju koristi SPC, ovoj vjerskoj zajednici stavi na raspolaganje i dodatna imovina na koju pretenduje. Vlada nije prihvatila ovakvo uslovljavanje”, stoji u saopštenju DPS-a.